Vanmiddag zat ik in het ziekenhuis,
god hij zag er slecht uit.
Het praten ging moeizaam,
en gepaard met een traan.
Zijn gelaat getregd,
lichaam uitgemergeld.
Ik zag hoe hij op een week tijd
ernstiger lijd.
Hij is enorm achteruit gegaan.
Ik verbeed mijn bittere traan.
Mijn hart is gebroken.
Had net de dokter gesproken,
Ze geven hem nog maar 10% kans.
Het nieuws stak als een gebrande lans.
En daar stond ik alleen,
met niemand om me heen.
Ik ging terug met een glimlach,
zodat hij mijn verdriet niet zag.
Hij merkte mijn gevoel en zei:
''met mij zal er niets gebeuren''
Maakte ik het maar eens waar.
Kon ik de toekamst maar bepalen.
(WAT MOETEN DIE OUDERS WEL VOELEN???)