Het gebeurt wel eens in 't leven
dat je wat verdrietig bent.
't Kan vele oorzaken hebben,
maar die doen er niet echt toe.
Meestal is 't lichamelijk leed
dat je heel wat zorgen baart,
al kan emotioneel leed
je ook wel ontregelen.
En wat zoek je dan soms vergeefs?
Een beetje troost van iedereen.
Maar dat is niet zo natuurlijk,
want niet alle mensen begrijpen je leed.
Toch is troost soms erg helend.
't Kan op vele wijzen zijn:
een arm om je schouder
of een zoen op je wang.
Maar ook een gesprekje
of een lieve brief.
En met dit gedichtje
hoop ik ook wel dat het lukt.