In herinnering van Arjan Reuvers

06-06-1989 - † 18-12-2002

De tijd vertraagd and vervaagd in het getik van de klok. Vergankelijkheid ontmaagd door de steeds verder aftakelende flarden herinneringen. Het doet er niet meer toe. De op zij gezette geschiedenis hebben zich tot hersenspinsels gereduceerd. Geloofwaardigheid is vergaan op een zee van verre gedachten. De wegen die ooit tot Rome’s victorie leidden zijn gesloten. Zij die de betere dagen kenden, zijn bedolven onder het alledaagse. Vergeten zijn de dure lessen. Wie betaalde er toen? Wie zal er nu betalen? Waarom grijpt de wind ons allen naar de keel wanneer we willen trotseren wat we vergeten zijn?
Vragen leidden zelden tot een neutraal antwoord en alles zal gekleurd blijven tot in der dagen. Alleen de lucht zal alle grijstinten kennen en onze fantasieën zullen zwart en wit zien. Misschien is het leven wel dierbaar, wie zijn wij om daar de waarde van in te schatten. Zijn we gemachtigd om een prijskaartje te hangen rond jouw nek. Hoogstens achteraf. Is het het waard om alles voor lief te nemen? Leren zullen we nooit tenzij we weten dat het leren zelf geen leren is, maar een nieuw soort weten. De grootste vraag echter is of we ooit dat weten leren. En zullen zien dat alles relatief is, ook de regendruppels die vallen voor jouw dagenraad. Zullen we ooit door de wolken die ons zo dicht omringen heen zien? Is het mogelijk om jou nog een keer te zien. Om jou nog een keer te ruiken. Om jou nog een keer aan te raken? Of bind de onwetendheid ons in het duister aan zware verroeste kettingen die zwaar rinkelen wanneer men dichter bij het licht probeerd te komen. Zal de wachter langs komen zoals deze dat bij jou had gedaan? Zullen wij naar de zelfde plek heengaan als jij al veel te vroeg deed?