Verdronken verdriet
In het huilen van de regen
kom ik mezelf weer tegen.
Na weken vol licht, druipt
duisternis van m’n gezicht.
Ik zie je graag
is het enige dat ik wil zeggen.
Maar ik loop weg,
in plaats van het uit te leggen.
Snaren raken,
ze bespelen,
tot ik kraak.
Troostende
woorden waar
ik in de war
van raak.
Ik kan niet spreken.
Want woorden
snijden als messen
diep in mij.
Ik kan niet spreken.
Want ik wil je
niet zien huilen.
Ik spreek niet meer.
Ik wil enkel nog
in je armen schuilen.
Reacties op dit gedicht
| just-a-girl: | Zaterdag, december 18, 2004 23:33 |
| erg mooi geschreven.. |
|
| Hans Winter: | Zaterdag, december 18, 2004 21:08 |
| je mag wel in de war raken van woorden die je laten horen waar je nog niet aan toe kan zijn, wat je dan alleen zwijgend klein zal krijgen. kus, hans |
|
Over dit gedicht
| Auteur: *Sofieke* | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 18 december 2004 | ||
| Thema's: | ||