De zee zucht
De zee zucht
De onstuimige zee stuwt de golven op
Het latente strand
Smijt het water woedend
Over zand en land.
Zuchtend zweeft de wind over water en zee
Zingt als een nimf haar lied
Neemt onderwijl alles mee
Zonder dat ze iets ontziet
Dan ligt ze daar gelaten en zo strak
Geen rimpeling zo vlak
Een lichte ruis van zand en water
De zee rust, de storm komt later.
Blauw onder de een dek van witte wolken
Voltrekt zich dagelijks de metamorfose
Van lieflijk tot bizar, wild en mooi
De waternimf gevangen in haar onmetelijke kooi.
Bij zonsondergang is er een moment
alsof de natuur iets zeggen wil
Bij zulk een schoonheid ontbreken
De woorden, je wordt nederig en stil.
Reacties op dit gedicht
| Bloementje: | Zondag, december 19, 2004 14:29 |
| ik wordt stil van dit gedicht:) om toch maar woorden te gebruiken; heel mooi.... |
|
| psych: | Zondag, december 19, 2004 13:42 |
| stil zijn ,is de sleutel voor al die wonden,die niet genazen door al die sprekende monden,,,Liefs,,,psych,,,[Heb je site bezocht,,erg onder indruk,,,heb er vragen over,,, | |
Over dit gedicht
| Auteur: willy Vittali | 
|
|
| Gecontroleerd door: 260580 | ||
| Gepubliceerd op: 19 december 2004 | ||
| Thema's: | ||