Zeven jaren Kind ,7
het turend landschap,
trekt mijn ogengrens voorbij
voorbij het kijken naar het niets
starend in de verte,schuin omhoog,ontwaar ik de zon
zwoel getekend,gezicht,als alleen lief het kon
stil gebaard aan mij,kijk,ik ben de zon
schat,ik heb je vroeger nooit gekend
maar nu,het voelt,o zo herkend
mijn Zelf overstijgt het denken
en begrijp,dat ik alles nu mag laten gebeuren
mijn verlengstuk op al mijn vragen,ben jij het antwoord
en ik weet,ik zal altijd jou bij mij dragen,want jij gaf me Zelf ,die stille hint
,,,Psych,,,
,,,Meer dan ik overzie,voel ik mij van nature vrij,
,,,geheeld door wat was eens mens,maar nu een Engelen Prins,,,
Reacties op dit gedicht
| sergev2005: | Maandag, december 20, 2004 00:04 |
| Mooie woorden, zeer mooi gedicht | |
| Lia : | Zondag, december 19, 2004 15:21 |
| * stil * | |
| juffie: | Zondag, december 19, 2004 14:06 |
| Hoopvol en toekomstgericht een prachtig gedicht. |
|
| MayadeBij: | Zondag, december 19, 2004 13:50 |
| .... | |
| Esther Sharita: | Zondag, december 19, 2004 13:50 |
| Heel erg mooi! Liefs mij |
|
| Sunflower Ria: | Zondag, december 19, 2004 13:36 |
| stil van heel stil woorden zou de serene rust verstoren liefs en knuffel kus xx Sunflower ria |
|
| Lieverdje: | Zondag, december 19, 2004 13:36 |
| Zeer schitterend maar droevig verwoord! Liefs |
|
Over dit gedicht
| Auteur: elze | 
|
|
| Gecontroleerd door: -Suus- | ||
| Gepubliceerd op: 19 december 2004 | ||
| Thema's: | ||