ik heb iets gedaan,
waarvan ik dacht dat ik het nooit kon,
waarbij ik mijn gevoel uitschakelde,
en mijn verstand het overwon,

geblokkeerd en uit mijn lijst gegooit,
gezegd dat ik het beter zou zijn als ik je niet meer sprak,
heb ik afscheid van je genomen,
maar nu ben ik helemaal een wrak,

was dit wel de juiste manier?
waarom kon ik niet gewoon vrienden blijven?
waarom kon ik mijn gevoel niet laten gaan,
moet ik je op deze manier van me afschrijven?

ik heb nog nooit zo'n verdriet gehad,
toch zit ik weer te dromen,
wat er zal gebeuren,
als je weer langs zou komen,

je hebt gezegd dat je langskwam,
maar wil je dat nu nog wel doen?
je had het gezegd toen we nog "vrienden" waren,
maar dat was toen,

ik hoop dat je het kan begrijpen,
je bent het beste wat ik ooit heb gehad,
ik wou ook echt wel vrienden blijven,
maar dit gevoel ben ik zat,

lieverd, ik hoop dat ik zo over je heen kom,
dat we daarna weer vrienden zouden kunnen zijn,
als je me niet meer wilt spreken of me vergeet,
dan verga ik van de pijn,

weer zet ik deze woorden op papier:
het spijt me van alles wat ik fout deed,
hte spijt me dat ik het zo liet lopen,
maar wat deed jij er eerst als ik zei dat het me speet?