*uiteindelijk een lichtpuntje?!*
toneel blijven spelen,
omdat je zo bang bent,
bang om je eigen open te stellen,
dat iemand dan jou innerlijk echt goed kent..
trillende handen,
tranen blijven druppelen op de grond,
geestelijk verminkt,
grote onzekerheid achter die grote mond..
niet meer zijn wie je ooit was,
terwijl je elke dag maar weer denkt; wat is er wat ik mis,
die vraag hou je,elke dag,terwijl je toch in jezelf blijft geloven,
totdat er opeens een klein maar mooi lichtpuntje zichtbaar is....
Reacties op dit gedicht
| *Nadine*: | Woensdag, december 22, 2004 15:05 |
| w0w super geschreven, vo0ral dat laatste komt me super bekent voor die laatste alinea!! h0uvanjemop! egt waaR!! :( ik wil je nie kwijt:( |
|
| druppeltje: | Woensdag, december 22, 2004 13:35 |
| dat lichtpuntje komt er wel.. liefs drup |
|
Over dit gedicht
| Auteur: *silliej* | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 22 december 2004 | ||
| Thema's: | ||