gekraakt...
diep vanbinnen
ben ik geraakt
de wereld verandert
en niemand waakt
ik wil het anders
dit gaat te ver
men kijkt niet meer om
naar een vallende ster
de mensen doen koeltjes
de kinderen gemeen
ze geven geen kik
als ik stilletjes ween...
ik word geslagen
en het is hard
ik kan het verdragen
maar het verward
houden mijn ouders
me voor de gek?
willen ze me kwijt?
geeft het als ik vertrek?
of mag het niet
moet ik weer zwijgen?
zullen ze weer
hun zinnetje krijgen
ik kan hen niet schelen
ik ben een ongeluk
mijn broers zijn de goden
maar ik, ik moet stuk
ben ik geraakt
de wereld verandert
en niemand waakt
ik wil het anders
dit gaat te ver
men kijkt niet meer om
naar een vallende ster
de mensen doen koeltjes
de kinderen gemeen
ze geven geen kik
als ik stilletjes ween...
ik word geslagen
en het is hard
ik kan het verdragen
maar het verward
houden mijn ouders
me voor de gek?
willen ze me kwijt?
geeft het als ik vertrek?
of mag het niet
moet ik weer zwijgen?
zullen ze weer
hun zinnetje krijgen
ik kan hen niet schelen
ik ben een ongeluk
mijn broers zijn de goden
maar ik, ik moet stuk
Reacties op dit gedicht
| gwoon: | Woensdag, december 22, 2004 20:29 |
| je bent geen ongeluk, en k weet zeker dat ze je niet kwijt willen koppie op hou van je |
|
Over dit gedicht
| Auteur: sofieketjeuh... | 
|
|
| Gecontroleerd door: benji | ||
| Gepubliceerd op: 22 december 2004 | ||
| Thema's: | ||