Méér dan alleen ons leven
Ik heb genoten,
van de tijd met ons twee.
Waar we gingen,
gingen we met elkander mee.
Maar nu onze wegen scheiden,
blijf jij ook stilstaan.
Je kan me niet meer volgen,
waar ik ging, kan jij niet gaan.
We leefden,
we hebben nergens op gewacht.
We hadden zo'n plotseling einde,
allerminst verwacht.
Nu ben je radeloos, zonder hoop
en verder wil je niet meer.
Maar luister naar mijn woorden,
betuig me nog een laatste eer.
Blind zijn je ogen
voor alles wat geen vorm heeft.
Ze kunnen alleen duisternis zien,
ze ontkennen wat er leeft.
Er lijkt een afwezigheid van geluid,
maar geloof je oren niet.
Ze zijn doof voor de vrede,
de kracht, de stilte van het Verdriet.
Ik voel je eenzame pijn,
ik weet dat je rouwt.
Maar ik voel ook je hart,
ik weet dat je van me houdt.
Mijn liefde bestond niet alleen,
in die beperkte tijd.
Dus maak een nieuw begin,
van dit onvermijdelijke afscheid.
Dit is niet het einde,
niet alles wat ik had te geven.
Onthoud, we zijn méér dan
alleen ons leven...
Reacties op dit gedicht
| Teared Out: | Zaterdag, januari 22, 2005 16:44 |
| Waarom maar 2 reacties voor dit echt schitterende gedicht? Ik vind 'm echt geweldig mooi, inderdaad erg aangrijpend zoals *hiljaa* al zegt.. Maar ook zit er een soort van rust in ofzoiets.. :$ Nja, let maar niet op mij.. ;) Mooi gedaan in ieder geval! Liefs, |
|
| hiljaa: | Donderdag, december 23, 2004 13:32 |
| omstil van te worden! aangrijpend gedicht liefs---hiljaa--- |
|
| indianna: | Donderdag, december 23, 2004 12:45 |
| slik, word er even stil van, mooi neergezet. liefs indianna |
|
Over dit gedicht
| Auteur: White Nightmare | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 23 december 2004 | ||
| Thema's: | ||