Het langzaam dalend eikenhout

Toen de dienst was afgelopen
liepen ze door treurnis diep gebogen
achter de kist het kerkpad af
naar het vers gedolven graf
achter de kastanjebomen.

Met ogen door het wenen rood
aanschouwden ze devoot en droef
het langzaam dalend eikenhout
waarin hun vader koud en stijf
moest toeven tot het opstaan uit de dood.

Toen ’t karwei ten einde was
gingen ze in kwieke pas
naar notaris Meester Kooren
om het testament te horen.

"Hendrik Jan, mijn enig zoon
ik zag je in geen jaren
bleef ondanks dat toch sparen
en heb je in mijn wil bedacht.
Omdat je zo naar roken smacht,
schenk ik je mijn sigaren.

Dochter Stien, mijn beste meid,
jij gaf me weinig aardigheid.
‘k Weet nog precies hoe vals je dee
als ik wat rijk schonk van de wijn.
Bij ’t scheiden voel ik geen venijn,
jij krijgt de lege flessen mee.

Mijn lieve buurvrouw Sjaan Katoen,
wat had ik zonder u moeten doen.
Toen ik lag te creperen
kwam u dagelijks aan huis,
me troosten, wassen, scheren.

U erft de sleutel van mijn kluis
en daarin zit een dik miljoen.
Maar wat ik nog veel leuker vind:
‘k geef u postuum een warme zoen."

Koos 27-12-2004