Weer bang voor mensen..
Me onzekerheid, me bangheid..
De tranen ze beginnen weer te komen..

En dat alleen van het kleine zinnetje, en het gezicht van me moeder.
Waarom laten ze mij niet een keer gelukkig zijn?
Hoe ik het kan proeven, kan ruiken..

Ze zeggen dat ze zich zorgen maken.
Dat zeggen ze alleen als ik zit te huilen..
En wanneer ze me littekens zien, schrikken ze..

Waarom zeggen ze dat ze zich zorgen maken..
Maar dat doen ze niet!
Ze weten al hoeveel pijn ik heb..

Als Ze er nooit is geweest, had ik gen leven meer..
Het is wel uit.. maar ze is nog steeds in me hart..

Ik sta der weer..
Helemaal alleen en zo onzeker en bang..
Ik kan zo gaan huilen, nietwetend waarom!
Ik doe het niet, want ik ben bang voor alles en iedereen..