Gif en venijn
Gif en venijn
Als klein meisje was zij als een engeltje zo
lief en zacht
Geweld, misbruik hebben haar ziel verhard
ze huilt niet meer ze lacht
Doet iemand haar nu pijn
slaat ze terug met gif en venijn
Dat was haar weg zo heeft zij het geleerd
Ze weet het is niet goed
juist heel verkeerd
Eenzaam staat zij nu aan het
levenspad te liften
Zonder liefde muggen te ziften
Een sprankje hoop is haar ontvallen
Ze wil haar leven niet meer
door hardheid laten
vergallen
Geïnspireerd door een gedicht van Sunset.
Reacties op dit gedicht
| Semara : | Maandag, januari 03, 2005 16:56 |
| mooi heel mooi!! | |
| Peter van der Linden: | Maandag, januari 03, 2005 12:24 |
| Prachtig geschreven. Alleen in het vervolg wat grotere letters graag. Liefs, Peter. |
|
| sunset: | Maandag, januari 03, 2005 10:50 |
| Ik ken geen woorden om mijn onmacht uit te drukken bij dergelijk iets. Alleen mijn warmte. Droef-pijnvol, maar met een bewonderenswaardige hoop (heel goed van je) verwoord. Liefs (en mijn warme genegenheid) / sunset |
|
| psych: | Maandag, januari 03, 2005 07:38 |
| mooi,,,,liefs,,,psych,,, | |
