Opgesloten
Muren
Om me heen
Ondoordringbaar
Benauwend.
Spiegels
Mensen
Die naar me kijken.
De muren
Komen op me af,
Ik moet weg
Maar vind geen uitgang.
Ik wil vluchten
Maar kom niet vooruit.
Stemmen
Resoneren
In mijn hoofd.
Ik voel de angst
De paniek
Doordringt mijn hersenen.
Geen uitweg
Alleen
Die afgrond
Een uitweg?
Steeds dieper
Vervullend
Doordringend
Dan stopt het.
Het einde
Voor mij.
Reacties op dit gedicht
| angelstar: | Maandag, januari 03, 2005 15:09 |
| ooit zul je de kracht vinden om die muren te doorbreken en zal jij je balans weer vinden...geloof me...ik weet er alles van!!! | |
| Raira: | Maandag, januari 03, 2005 10:45 |
| en daar aan het eind een lichtpuntje die wenkt ontvang en laat sturen het is wat geluk brengt laten leven door angst geeft toekomst geen kans laat eigenliefde je helen zo komt er balans liefs Raira |
|
