Wat het lulligst is voor mij dat je er nog bent

nooit ga je weg en dat neem ik je kwalijk pleur op

met je wangen uit mijn spieren, met je lachje uit mijn kop

ik breek vast als je doorgaat met jezelf te verspreiden

en ik kan niet meer vergeten dat ik wist dat ik je vergeten was

dus ben ik vergeten hoe het was of zou zijn, je te vergeten en dus

ben ik je niet vergeten

En daarbij komt ook nog eens dat je er altijd bent; lazer op

met het identificeren van mijn zwakke plekken met je lippen

van dat zoeken naar een oorzaak word ik misselijk en vreet ik

me van binnen op; geen orgaan dat nog intact is alles weggerot

en ik kan niets meer bedenken hoe ik ook weer over jouw dacht

dus ik dacht aan hoe ik over je zou denken en dus denk ik

denk ik weer aan jou

Dat is vast een spiegel die je me voorhoudt maar het glas breekt

al bij het zien van mijn gezicht het is alsof ik achter tralies zit

die zelfs met slijptollen niet lijken te breken; gevangen in een heden

waarmee ik niks meer heb, het leven op mijn hielen; hijgend in de nek

Om maar van je weg te blijven blijf ik van je weg terwijl ik blijf

omdat ik al te lang weg ben van waar ik was, dus gebleven ben

blijvend bij jou

Nooit nog een nieuw begin