Ik koester je stilte
IK KOESTER JE STILTE
En toen je mij ooit vroeg
je vragen zacht had uitgesproken
Zij ik niets, maar net genoeg
met woorden, ongesproken
Een antwoord kwam voorzichtig
in de wind van maandag morgen
Als je ouders het niet kunnen
laat mij dan voor je zorgen
Want ik geef om je, zoals een ouder
dit om elk kind zou moeten doen
Ik geef om je, vanuit mijn hart
niet uit principe, of fatsoen
En ik koester je silte
zo veilig, als het voelt
Zo geef ik jouw de liefde
die je nimmer hebt gevoeld...
Reacties op dit gedicht
| will hanssen: | Woensdag, januari 05, 2005 16:31 |
| Prachtig, ontroerend en héél erg liefdevol dit gedicht... echt graag gelezen! Liefs, Will |
|
| Fri..: | Woensdag, januari 05, 2005 14:02 |
| schitterend Liefs, Frida |
|
| Ana (stacia): | Woensdag, januari 05, 2005 11:59 |
| Ik had je al een poosje niet meer gelezen ... daar komt nu verandering in. Een hele knappe, deze. liefs ana |
|
Over dit gedicht
| Auteur: *Soledad* | 
|
|
| Gecontroleerd door: ~Marina~ | ||
| Gepubliceerd op: 05 januari 2005 | ||
| Thema's: | ||