mama
De hoop verloren
verloren in mijn eigen huis
iedereen is bang me te storen
ik voel me hier niet thuis
het kan hem blijkbaar niet schelen
het was toch eens zijn vrouw
hij krijgt medeleven van velen
maar mij laat hij in de kou
ik wil heel erg graag huilen
maar ik kan het niet
in iemands armen schuilen
en huilen van verdriet
ik ben helemaal op
het leven heeft geen zin meer
ik zeg eens en voor altijd stop
maar ja dat zeg ik keer op keer
de Ziekte van mijn ma
ik heb er nog geen traan voor gelaten
ik weet niet meer waar is sta
ik ben in alle staten
ik heb een enorm groot verdriet
maar kan niet meer huilen
buiten regent dat het giet
maar ik kan niet gaan schuilen
Mindhead
Reacties op dit gedicht
| mindhead_: | Woensdag, januari 05, 2005 17:51 |
| dankje k heb echt wel super veel steun van al mijn vrienden en van mijn vriendin en ik hoop op het aller beste! dank je wel will | |
| will hanssen: | Woensdag, januari 05, 2005 16:39 |
| Droevig..maar heel erg mooi geschreven.... Ook voor jou gaat de zon weer schijnen! Ik wens je heel veel sterkte!! Liefs, Will |
|
| mindhead_: | Woensdag, januari 05, 2005 12:41 |
| dankje !!!!! | |
| ja ik: | Woensdag, januari 05, 2005 12:37 |
| wow hij is moi ik vind het hartstike erg voor je en wens je veel sterte en hoop dat je ooit toch kunt huillen veel sterkte toegewenst xxxemma | |
Over dit gedicht
| Auteur: mindhead_ | 
|
|
| Gecontroleerd door: ~Marina~ | ||
| Gepubliceerd op: 05 januari 2005 | ||
| Thema's: | ||