Weer een fout?
Je hebt zoveel te zeggen, want wat ík zeg is fout
Je opent slechts mijn wonden, en vult ze weer met zout
Weken zeg je niets, en weken zwijg je als het graf
Totdat ik de oorzaak ben, dan zijn we terug bij af
Dan voldoe ik niet aan jouw planning en eisen
en draag ik de schuld en ieders afgrijzen
Dan draag ik honderd stempels, die jij me hebt gegeven
die zeggen dat ik me weergaloos tot egoïst heb verheven
Als alles moet veranderen, wat rest er dan van mij
ik weet dat ik problemen heb, verworven tot een brij
maar elke fout wordt dik bestempeld, hoe verscheurd wil je me zien
is dit jou ware terugpak, en vind je dat ik dit verdien?
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Woensdag, januari 05, 2005 17:19 |
| Wohw! Pijnvol-schtterend, zo vol gevoel neergezet. Gelezen en herlezen ik. Liefs / sunset |
|
| samantha paris: | Woensdag, januari 05, 2005 14:41 |
| heel herkenbaar! iemand met problemen is een deel van een persoon maar geen geheel, het open praten met een dierbaar iemand over een deel van je zorgen is iets gevaarlijk. neem geen profijt uit iemands deeltje. goed gedicht, knap in elkaar, en vooral uit the real life. groeten. samantha paris | |
Over dit gedicht
| Auteur: sorriso promise | 
|
|
| Gecontroleerd door: benji | ||
| Gepubliceerd op: 05 januari 2005 | ||
| Thema's: | ||