Wenkbrauwen storten neer
Mijn wenkbrauwen storten neer
Als penselen in tranen die tot kleuren drogen
Ik wil me portretteren uit de waterspiegels
Van gesloten ogen.
Ik vat de duur van mijn verliefd gezicht - zie
Gekloven lippen uit verjaarde verf
En mijn hals uit gelittekend doek naast
Haren als kruin in kraakbeenverderf.
Ik besef:
Droefheid begraaft zich moeilijk in een doek
Dus hebben wenkbrauwen alleen tranen gezet
Opdat mijn verdriet jou nooit zal ontwijken
Stuur ik dit portret -
Dat je er vaak kan naar kijken.
Nooit zal liefdesvuur droef water gedogen
Tenzij uit gemaakte verf
In wenende ogen.
Reacties op dit gedicht
| Hans Winter: | Donderdag, januari 06, 2005 21:48 |
| soms komt het meest mooie voort uit gemis, want de bedroefde moet weten wat daarin levend is, verbeeldt het zich, schrijft het, belijnt het, juist hij zal allermenselijkst zijn. groetje, hans |
|
| Fri..: | Donderdag, januari 06, 2005 19:33 |
| :) gelukkig weer een gedicht van jouw hand En wat voor één, prachtig, Liefs, Frida |
|
Over dit gedicht
| Auteur: sergev2005 | 
|
|
| Gecontroleerd door: Goony | ||
| Gepubliceerd op: 06 januari 2005 | ||
| Thema's: | ||