Al vroeg in mijn leven begon al de pijn
en het besef dat ik geen eigen kind meer kon zijn
Jaren verzwegen, wel laten voelen
waarbij ik mij afvroeg wat zij toch altijd bedoelen.

Onecht, halfbloed, lelijk en vooral het woord bastaard
Het slaan en het schelden, tot zij waren bedaard.
De littekens zijn er, daar kom ik niet van af.
Die ik vroeger ook zag als teken van straf.

Na achttien jaar weggaan uit het gezin met nog altijd die pijn.
Waarom ik dan nooit een kind van mijn moeder kon zijn.
Ik trouwde erg jong en kreeg zelf twee kinderen
twee dochters die ik nooit met deze pijn zou gaan hinderen.
Zij waren zo welkom en konden toen geen pijn.
Zij beleefden geluk door van hun eigen vader te zijn.

Maar ook dit geluk, zomaar verstoord
Na de berichten die ik van de arts had gehoord.
Na zeventien jaar moesten wij hem los gaan laten.
Nog een hartoperatie kon niet meer baten.

Zo gingen wij verder met ieder zijn verdriet.
De kinderen om hun vader en ik om alles wat ik weer eens achterliet.
Weer het gevoel iets niet af te kunnen maken.
Zou er nog meer bestaan wat ons zou raken?

De kinderen zijn volwassen en hebben hun eigen leven.
Ik geniet hier van, en van de liefde die zij geven.
Zij zijn nu hun eigen weg ingegaan.
Maar na de eerst achttien jaar van mijn leven kan ik toch zeggen. "ik heb toch niet alles verkeerd gedaan"