Stormliefde
Vele hoofden waaien leeg in mijn gezicht
zomaar wat flarden van gesprekken
Die geen indruk op me maken behalve de
woorden die een moeder met haar kind
Een straat leeg nog in de dichte regen
rolluiken bedekken de druppels en ik wacht
Tochtstrip in de zomer doelloos de wind
De kieren hoeven niet meer zo nodig te tochten
Wandelen door een illussie; van hoe de stad ooit
geweest moet zijn toen de stoep nog droog
Waar het weiland ooit begon en bebouwing
Zich schikte in een fata morgana, zie je dan niet
Bedrogen door de tijd als profeet van de toekomst
Genesis, dus dit zullen mijn eerste woorden zijn
Van hoe mijn leven eindigde tijdens de storm
de miser-regen was die in wolken weggeblazen werd
Over dit gedicht
| Auteur: Han Sterk |  
|
|
| Gecontroleerd door: Firebolt | ||
| Gepubliceerd op: 07 januari 2005 | ||
| Thema's: | ||