Ik voel me eenzaam.
Ik kijk door het raam,
en zie lachende kindjes.
Was ik nog maar zo'n kindje,
die nergens over nadenkt,
en gewoon doet wat ie wil.
Ik voel me eenzaam.
Heel mijn wereld is zwart.
Ik ben altijd alleen,
niemand die me troost.
Is het nou te veel gevraagd,
gewoon iemand die je vasthoudt?
Ik voel me eenzaam.
Waarom ben ik altijd degene
die het moeilijk heeft,
die eenzaam is,
die achtergelaten wordt,
die vergeten wordt?
~kan iedereen niet gewoon 1 keertje aan me denken,
in plaats van me te vergeten?~