Lichaam
Lichaam
soms zo eenzaam.
Een betonnen muur om je heen.
Voortdurend verwart.
Overvallen wordt door angst.
Verstrikt door draden,
die als een ijverige spin,
voortdurend om je weefd.
Door 't verleden gebrandmerkt.
Niet hoort een vrolijk lied.
Voortdurend vol met angst.
versmachtend snakt naar adem.
Soms verliest je stem.
Huilt om het verleden.
Angstig bent om het verleden.
Besef jij lichaam,
soms zo eenzaam.
Dat je verder vechten moet,
tot je de draden hebt losgelaten.
Je ophoudt met weven,
je één bent met het verleden
en één bent met het heden.
soms zo eenzaam.
Een betonnen muur om je heen.
Voortdurend verwart.
Overvallen wordt door angst.
Verstrikt door draden,
die als een ijverige spin,
voortdurend om je weefd.
Door 't verleden gebrandmerkt.
Niet hoort een vrolijk lied.
Voortdurend vol met angst.
versmachtend snakt naar adem.
Soms verliest je stem.
Huilt om het verleden.
Angstig bent om het verleden.
Besef jij lichaam,
soms zo eenzaam.
Dat je verder vechten moet,
tot je de draden hebt losgelaten.
Je ophoudt met weven,
je één bent met het verleden
en één bent met het heden.
Reacties op dit gedicht
| susan: | Vrijdag, juli 20, 2001 07:00 |
| Prachtig geschreven...Ik weet niet goed wat ik er op moet zeggen..Ik had het zo echt niet kunnen verwoorden, echt heel goed! | |
| elly: | Zaterdag, juli 14, 2001 23:58 |
| Probeer het verleden een plaats te geven...niet door te vergeten maar door er mee te leren leven. Het van je afschrijven is al een stap in de goede richting. Groetjes Elly xxx |
|
Over dit gedicht
| Auteur: brunclair | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 14 juli 2001 | ||
| Thema's: | ||