daar zit ik dan weer..
ik dacht dat mijn klote gevoel wel over was
alles is nog steeds zo zwaar net als een te volle tas..
ik weet dat dat er niks mee temaken heeft..
maar zo voel ik me gewoon..
alsof alle boze gevoel over me heen word gezeeft..
alsof ik opeens in een ander land woon..
waar niemand mij begrijpt..
en niemand die wil luisteren..
ik wil ook een het gevoel hebben dat ik iets heb berijkt..
het enige is tegen de vogels fluisteren..
ik weet me geen raad..
ik wil van hier weg gaan rennen..
ik doe heus niemand kwaad..
niemand zal mij ooit goed kennen..
ik wil weg hier..
alles gaat fout..
ik wil wat meer plezier..
het is hier zo koud..
wat kan ik doen hier tegen?
alle gedachtes uit me hoofd gaan vegen?
als dat kon..
had ik dat al lang gedaan..
ojee daar is de opkomende zon..
over mijn wang loopt een traan...
ik mag niet verdrietig zijn..
ik moet me kop houden..
de woorden worden in mijn hoofd heraald "hij is mijn"..
kon ik je maar voor altijd behouden..
ik moet nu echt stoppen met dit gezeik, roep ik luid..
ik doe mijn ogen dicht..
de lamp gaat uit..
en me gedachtes op de dood gericht