dood levend
Ik woon in verdriet
krijg soms eens bezoek van eenzaamheid
maar helpen doet het me niet
Niemand weet wat dit leven is
men weet enkel dat het een gegeven is
waar God het begin en het einde van is
Ik leef nochtans zeggen ze
ik geloof hun niet
dat zij leven kan zijn
maar hun leven verveelt hen niet
ik leef dood
ik ben gestrand in mijn gedachten
vastgelopen in mijn verdriet
verdrinkend in mijn eigen tranen
en niemand die het ziet
M'n gedachten zo glad als een stormende zee
M'n tranen zo mooi als een dode roos
M'n verdriet zo mooi als een huilend kind
en maar wachten,
tot iemand me ziet
krijg soms eens bezoek van eenzaamheid
maar helpen doet het me niet
Niemand weet wat dit leven is
men weet enkel dat het een gegeven is
waar God het begin en het einde van is
Ik leef nochtans zeggen ze
ik geloof hun niet
dat zij leven kan zijn
maar hun leven verveelt hen niet
ik leef dood
ik ben gestrand in mijn gedachten
vastgelopen in mijn verdriet
verdrinkend in mijn eigen tranen
en niemand die het ziet
M'n gedachten zo glad als een stormende zee
M'n tranen zo mooi als een dode roos
M'n verdriet zo mooi als een huilend kind
en maar wachten,
tot iemand me ziet
Reacties op dit gedicht
| pramodah: | Zaterdag, juli 14, 2001 19:15 |
| het lijkt wel voor mij geschreven caroline maar dat zullen er velen denken....het treft me..................... liefs pramodah |
|
| Elentir: | Zaterdag, juli 14, 2001 18:54 |
| De wereld lijkt om je heen te draaien, je ziet alleen maar schimmen voorbij en zij zien een schim voor jou. Maar ergens zit een persoon die zijn ogen opent en door je ogen in je hart kan kijken. Mooi gedicht |
|
| anneleen: | Zaterdag, juli 14, 2001 18:33 |
| dat is echt een mooi gedicht. ik denk dat iemand zich zo voeld als hij of zij een geliefde kwijt is en voelen zich helemaal aleen en dat niemand hen begrijpt. anneleen |
|
Over dit gedicht
| Auteur: caroline | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 14 juli 2001 | ||
| Thema's: | ||