Moedeloos moeder natuur
Kippenvel bij het aangezicht,
hoe moedeloos moeder natuur,
onder haar eigen krachten,
bedolven ligt,
ze sprak en was gehoord,
kleurloos en onverstoord,
met op je schouder de dood,
aanschauw hoe hij gevoelloos zaden strooit,
zoals u zal ik niet zwijgen,
maar antwoord met een rijm,
ondanks voel ik me nu zo klein,
niet realiserend dat u zo groot kon zijn,
Reacties op dit gedicht
| tkn: | Donderdag, januari 20, 2005 12:32 |
| nice, beseffend | |
| Ana (stacia): | Maandag, januari 10, 2005 12:14 |
| stemt tot nadenken ... een mooie, Evi ! liefs ana |
|
| BloodElf: | Zondag, januari 09, 2005 16:34 |
| De middelste vind ik moooooi | |
Over dit gedicht
| Auteur: Evi | 
|
|
| Gecontroleerd door: ~Marina~ | ||
| Gepubliceerd op: 09 januari 2005 | ||
| Thema's: | ||