Mijn vuisten ballen samen
Mijn vuisten ballen samen
En houden de onmacht in kun klem
Ik spuw, als een kogel door brekende ramen,
De krop uit mijn kelende stem.
Mijn gezicht weent uit alle groeven -
En smelt smeulend als een kaars zonder branden.
Mijn snakkende nagels doen grafplaatsen ploegen
In de levenslijn van mijn handen.
Waarom kwam je zoals je bent heengegaan -
Waarom wil de liefde dat niet vertellen ?
Kan ik nog iets vragen aan de liefde
Zonder haar nog ooit in vraag te stellen?
Reacties op dit gedicht
| samantha paris: | Maandag, januari 10, 2005 10:50 |
| samantha paris: | Maandag, januari 10, 2005 10:50 |
| goed geschreven, knap verwoord. de rest laat ik aan jou over. xxx | |
| Hans Winter: | Zondag, januari 09, 2005 22:01 |
| liefde bestaat bij de gratie van haar drager, vragen gaat waar zij je voor zich laat. hans |
|
Over dit gedicht
| Auteur: sergev2005 | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 09 januari 2005 | ||
| Thema's: | ||