de vergiftigde zee
Er is een stuk dood in mezelf
Het deed pijn en
het doet nog steeds pijn
Ik ben vermoord, meerdere malen
Het steekt diep
te diep
Ik schreeuw en schreeuw en schreeuw
Mijn hoofd is wazig ingeblikt
Ik stik in mijn traan
een rode traan,
gerold uit een vergiftigde zee
Een storm raast in mijn verwerpelijk lijf, mijn lijf
mijn enig lijf
het wordt gehaat
Er is een stuk dood in mezelf...
Reacties op dit gedicht
| watersun: | Vrijdag, januari 21, 2005 21:50 |
| een oude kastanje kan dood lijken, in een verrotte bolster, de bolster kan zelfs ook al weggeteerd zijn... Maar, als je de bolster plant, pot hem in goede aarde, voed hem krachtig uit je tranenzee (water genoeg), geef je hem de kans te groeien. Iets kan dan wel dood en hopeloos lijken, in het binnenste blijft altijd "iets" bestaan. Elk wezen, elk ding, alles heeft een kern, een kern uit puur licht. laat het licht vanachter de donkere schaduwen tevoorschijn komen, geef de rotte |
|
Over dit gedicht
| Auteur: zwartwitje | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 10 januari 2005 | ||
| Thema's: | ||