Trijntje
Ze was zo onschuldig en naïef
Vertrouwde in eeuwig leven
Totdat de dood het kleine zusje riep
Het zusje waar ze net daarvoor
mee stoeide in zacht september regen.
Ogen die onbeweeglijk ver weg leken
Haar niet zagen en niet meer zouden zien
Eén met de aarde, haar grafsteen weggenomen,
leeft ze in het hart van haar die achterbleef.
Nooit oud wordende herinnering .
For memories do not grow old
Time therefore can’t erase
Those who are written in our souls
and whom our hearts embrace.
Reacties op dit gedicht
| Roelie Kuilder: | Dinsdag, januari 11, 2005 12:00 |
| Dank je sunset | |
| sunset: | Dinsdag, januari 11, 2005 08:46 |
| Heel mooie, poëtische verwoording. Liefs / sunset |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Roelie Kuilder | 
|
|
| Gecontroleerd door: benji | ||
| Gepubliceerd op: 11 januari 2005 | ||
| Thema's: | ||