Weet je dat het nog best moeilijk is.
Pijn blijft zolang steken, hakken in mijn lijf!
Omdat ik je elke dag nog mis.
Het is daarom dat ik schrijf en schrijf, soms overdrijf!
Maar, ik geef er echt niet meer aan toe.
Ben het strijden, zoeken, vechten, speuren in jou, moe!
Ik doe veel leuke dingen, lieve vrienden/ vriendinnen genoeg das waar.
Blijf lekker bezig, om maar niet te denken aan jou en vooral ook niet aan haar...tot ik alleen in mijn bedje lig en maar niet kan slapen, onrustig ben en doelloos, glazig, een beetje voor me uit staar.
"Niet aan denken, niet aan denken", leuk gehad vandaag das waar.
"Maar waarom hou jij meer van haar?"
Voor jou heel rot dat zij dan al een vriendje heeft, voelt klote he, geen fijn gevoel?!
Ze zeggen dat het overgaat...maar niet zolang jij naast me staat.
Daarom voorlopig geen echt contact, "Ik kan dat niet, ik wil dat niet", maar goed het moet dat zeg jij dat zegt iedereen.
En ik weet best dat het ook zo is...
Maar wat nou als ik je te erg mis?
Beste vriendjes en een beetje meer?
Het komt daar opeens niet meer op neer.
Ik wil de rust in mij weer terug.