Gedicht geschreven voor een vriendin van mij, die haar vader heeft verloren...

Een dag die zoals anderen begon,
werd plotsling een verdriet in jou leven.
Er was iets gebeurd, wat jij niet begrijpen kon,
Jou vader had het leven gegeven.

Geen knuffel, geen lach geen woord,
zal jij hem nu meer kunnen geven.
Maar in jou gedachten leeft hij voort,
herinneringen van hem, die achter zijn gebleven.

Nu allemaal al weer een half jaar geleden,
maar iets wat jij nooit vergeten gaat.
Iets wat nu nog vaak voorkomt in gebeden,
iets wat je met met je hele hart bepraat.

Eline je hebt nu twee Vaders in de hemel,
waarvan jij allebei ontzettend veel houd.
Daar boven in de sterrenhemel,
wonen twee Vaders, twee Vaders van goud.