de woorden willen maar niet komen....
de laatste maanden kon ik alleen maar over jou dromen...
de eerste letters op het velletje geschreven.....
waarom ik mijn liefde niet aan jou kan geven.....
in het spaans laten vertalen en nu met tranen aan het schrijven...
waarom kan je nu niet gewoon bij mij blijven....
waarom woon je zo ver weg bij mij uit de buurt ver van mij vandaan....
ohhh waarom kunnen we niet gewoon samen weggaan....
ik ben op de helft mijn hart in steeds meer stukjes aan het breken....
af en toe zou ik me nu wel eens op god willen wreken....
is dit het lot en konden we maar zo even bij elkaar zijn....
waarom niet samen dat is toch fijn.....
de laatste woorden net geschreven met veel verdriet...
een soort verdriet wat een ander niet ziet....
het voelt voor mij alsof ik echt afscheid van je moet nemen..
en begin telkens weer te wenen....
misschien ooit zien we elkaar weer en spring ik in je armen...
misschien blijft het een droom maar wel een mooi verlangen...
een herinnering zo mooi en fijn.....
dit koester ik heel mijn leven want jij bent degene waar ik bij wil zijn....