Vermoorden, als het even kan
Vermoorden, als het even kan!
Constant, wanneer jij geeft
wat ik eigenlijk niet hebben wil
Ontbreekt mij de moed, of de kracht
om je te rechtstreekt te onderbreken
en er een stokje voor te steken
Geniet jij maar, van al mijn tranen
die stromen vanuit bergen wanhoop
omdat zij hun draai niet vinden kunnen
Geniet jij maar van wat je ziet,
je bent de schuldige van mijn verdriet
Maar als ik op een dag de kans krijg
jou te vermoorden zonder te boeten
Dan zou ik het zonder twijfels doen,
dan zou ik de angst in je ogen willen zien
Zoals jij ze in de mijne zag, misschien...
Reacties op dit gedicht
| Rep: | Donderdag, januari 13, 2005 15:17 |
| Ik denk dan altijd aan wat Bassie zei: "wat er ook gebeurt, altijd blijven lachen..." Liefs |
|
| sunset: | Donderdag, januari 13, 2005 10:32 |
| Echte, voelbare boosheid. Liefs (en knuf) / sunset |
|
| Ana (stacia): | Donderdag, januari 13, 2005 09:49 |
| Ik vrees dat je die kans nooit zal krijgen ... herkenbaar geladen. liefs ana |
|
| Raira: | Donderdag, januari 13, 2005 08:18 |
| Heftiggg ik geloof datik hier alleen maar sterkte kan wensen liefs Raira |
|
Over dit gedicht
| Auteur: *Soledad* | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 13 januari 2005 | ||
| Thema's: | ||