Witte dood
Witte dood
Witte dood geeft leven
leven tot de top
is maar voor heel even
kost je dan de kop
Je ruikt hem zo naar binnen
maakt helder en sereen
gevoelens gaan verdwijnen
hij is aan't gewin
Hij knaagt aan alle gedachten
je wil en moet steeds meer
Hij sluipt langzaam verder
hersens aan't verkrachten
Zo wordt hij tergend groot
vreet zich verder, verder
Jij wil het toch niet weten
Hij wordt jouw witte dood
Reacties op dit gedicht
| Boudaatje: | Vrijdag, januari 14, 2005 21:39 |
| poetisch neergezet in alle tragiekheid. liefs |
|
| psych: | Vrijdag, januari 14, 2005 09:19 |
| mooi neergezet,,,liefs,,,psych,,, | |
| sunset: | Vrijdag, januari 14, 2005 08:44 |
| Prachtig waar neergezet. Liefs / sunset PS: Ik hoop dat vele 'gebruikers' dit voelend lezen. |
|
| Rien de Heer: | Vrijdag, januari 14, 2005 08:22 |
| Hard...maar waar. Groetjes, Rien. |
|
| Lieverdje: | Vrijdag, januari 14, 2005 07:09 |
| Zeer schitterend verwoord! Liefs |
|
| Raira: | Vrijdag, januari 14, 2005 00:51 |
| heftig... en het is inderdaad heel erg hoe je geleidelijk aan je lichaam slopt op deze manier heel goed verwoord liefs en trusten Raira |
|
Over dit gedicht
| Auteur: libel | 
|
|
| Gecontroleerd door: -Suus- | ||
| Gepubliceerd op: 14 januari 2005 | ||
| Thema's: | ||