**Met gebogen hoofd**
Loop ik door de straten,
met mijn hoofd naar de grond,
kijkend naar de tegels,
zie ik hoe me voeten zich voortbewegen.
En denk eigenlijk is niets logisch,
waarom zet ik mijn voeten zo neer,
waarom adem ik?
waarom heb ik weer anorexia?
Ik loop naar jouw huis toe,
met mijn hoofd naar de grond,
want ik moet jou nu gaan vertellen,
dat de anorexia mij weer doorgrond.
Ik weet dit woord een zware klus,
maar je hebt het recht het te weten,
ik ben bang voor de reactie die komen gaat,
Bang dat je me gaat dwingen weer te eten.
Ik draai de deur van het slot,
en daar sta je al,
snel mijn hoofd weer naar de grond,
Bang dat je het meteen al zal zien.
Ik geef je een kus,
we lopen samen naar de bank,
ben bang voor wat komen gaat,
nu moet ik het je vertellen.
Langzaam aan komen de woorden eruit,
jouw reactie blijft in mijn hoofd rondhangen,
dan ben ikde weg kwijt,
ren naar buiten, ren door de straten, met een gebogen hoofd.
Ik weet het zal niks meer veranderen,
ik ben te zwak,
ik ben het alemaal kwijt,
mijzelf, mijn eetpatroon, misschien mijn vriend.
Dan sta ik opeens weer voor je,
je hebt me ingehaald,
hebt me vastgepakt,
en een stevige knuffel gegeven.
Nu weet ik weer,
dat ik er niet alleen voor sta,
je zegt het komt goed mop,
we redden het met ze tweeen.
We liepen samen terug naar je huis,
je pakte mijn hand,
wat ben ik blij,
dat je me helpen wou, bij me wou blijven..dankzij die vervelende anorexia kwaal.