Een zwerver in mijn denken.
Met doorboorde idealen, dans ik over de toppen van mijn kunnen
Al mijn vruchten afgeworpen, toch geef ik niet op
Nee, ik laat de schoonheid niet verpesten
De eenzijdige rampspoed in deze dimensie,
vertolkt door de stemmen die je erin hoort
Nee, het overtreft niet mijn beleving,
er is hier niets meer dat me stoort
Nederig en overbelast, is de geest gaan dwalen
Zoekend naar beginvoorwaarden,
die al het andere verklaren
Zou graag willen dat ik zag, zonder te doorgronden
Zou willen dat ik kon leven,
zonder dat het bewustzijn, dat alles slechts tijdelijk is,
steeds weer bij me opkomt
zou willen dat ik kon leven, zonder te weten,
dat alles is zoals het hoort te zijn
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: emil snijer | 
|
|
| Gecontroleerd door: Firebolt | ||
| Gepubliceerd op: 16 januari 2005 | ||
| Thema's: | ||