dementie
om je zo te zien lijden
dat is niet fijn
en je staat er zo
machteloos tegenover
dat doet ontzettend veel pijn
wat een leed
wat een verdriet
waarom nu jij....
nee, echt accepteren
kan ik dit niet
dat is niet fijn
en je staat er zo
machteloos tegenover
dat doet ontzettend veel pijn
wat een leed
wat een verdriet
waarom nu jij....
nee, echt accepteren
kan ik dit niet
Reacties op dit gedicht
| Elizabethh: | Vrijdag, april 22, 2005 12:58 |
| zucht | |
| Boudaatje: | Maandag, januari 17, 2005 20:37 |
| Ah, in het begin van de ziekte is het ergste voor de persoon inkwestie want dan beseft hij of zij wat er gebeurt, naarmate de ziekte vordert zitten ze zo in het verleden en beseffen het niet meer dat ze ziek zijn, het lijden wordt dan meestal enkel voelbaar bij de naasten. Mooi verwoord. liefs |
|
| Will Hanssen: | Maandag, januari 17, 2005 16:21 |
| Heel erg droevig, de pijn is voelbaar, maar toch heb je het mooi verwoord.. Heel veel sterkte! Liefs, Will |
|
Over dit gedicht
| Auteur: ~MeLoDy~ | 
|
|
| Gecontroleerd door: ~Marina~ | ||
| Gepubliceerd op: 17 januari 2005 | ||
| Thema's: | ||