Met een blik vol verdriet staar ik in de leegte.
Vandaag kwam ik tot de ontdekking dat mijn leven leeg is.
Er is geen inhoud in mijn leven.
En alles wat ik in me had aan liefde heb ik al weggegeven,
aan hen die dat nodig hadden.
Al jaren is er misbruik van mij gemaakt. Van mijn lichaam.
Geslagen, gepijnigt, vernederd met ongewenste aanrakingen.
Emotioneel afgestompt.
Het lichtje van mijn ziel is aanzienelijk verzwakt.
Mijn levenslust ongelovelijk afgezakt.
Ik ben jong: ...zestien jaar.
En mijn leven is voor mij zo zwaar,
dat ik me voel als een oude vrouw.
Zo levensmoe. Alles zo grauw.
Verdriet, woede, agressie, onzekerheid en pijn.
Dat alles opgeslagen in mij.
Wat zich uit in zelf-destructief gedrag.
En geloof me; zo wil ik helemaal niet zijn...
Ik voel me zwak en leeg van binnen.
Op deze manier kan ik dit eenzame gevecht nooit winnen.
Soms denk ik erover om op te geven.
Te stoppen met dit leven...
Op sommige momenten heb ik dat ook werkelijk geprobeerd.
Gevolg van dat alles was een gedwongen opname.
Isoleercel in en uit.
Mijn leven is net zo leeg als de separeer.
En zo wil ik het ook niet meer.
Wat ik wil is liefde, zorg en aandacht.
En houden van mezelf,
want dat is de grote innerlijke kracht.
En misschien dat ik dan die macht,
de macht over mijn leven weer kan terugnemen.
En eindelijk weer eens een vol en rijk leven kan leven.
en misschien, heel misschien,
dat ik dan ooit weer in staat ben mijn liefde te geven.
*separeer = isoleercel.