Het portret
Toen ik jouw portret tekende
Duurde het voor mijn gevoel.. zo lang
Bij ieder stukje wat ik schetste, werd ik heel erg bang
Omdat ik wist, dat het portret een gedenking zou zijn
Ik zou je nooit meer in het echt zien
Dat deed verschrikkelijk veel pijn
Bij het steeds meer zien, van jouw vertrouwde gezicht
Brak mijn hart in duizend stukken..
Ik had het idee dat ik het nooit zou redden
Het mij nimmer zou gaan lukken
Maar het portret is er, het hangt nu in mijn ouderlijk huis
daar hoort het ook te hangen, was immers toch zijn thuis
Wanneer ik het zie hangen, doet het nog steeds zeer
Het portret is met verdriet getekend, dat voel ik dan weer
Duurde het voor mijn gevoel.. zo lang
Bij ieder stukje wat ik schetste, werd ik heel erg bang
Omdat ik wist, dat het portret een gedenking zou zijn
Ik zou je nooit meer in het echt zien
Dat deed verschrikkelijk veel pijn
Bij het steeds meer zien, van jouw vertrouwde gezicht
Brak mijn hart in duizend stukken..
Ik had het idee dat ik het nooit zou redden
Het mij nimmer zou gaan lukken
Maar het portret is er, het hangt nu in mijn ouderlijk huis
daar hoort het ook te hangen, was immers toch zijn thuis
Wanneer ik het zie hangen, doet het nog steeds zeer
Het portret is met verdriet getekend, dat voel ik dan weer
Over dit gedicht
| Auteur: PatriciadP | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 17 juli 2001 | ||
| Thema's: | ||