Lege moederschoot
In mijn baarmoeder
is geen liefde
Mijn moederschoot
is leeg, blijft leeg,
verdort door
doornen die ik
in mijn ogen hield
Zolang ik geen liefde
in de schoot krijg,
kan ik als moeder
alleen woestenijen,
verlangend naar
het levenswater
Ik kunst van zand
vorm en lijnen,
maar wind neemt
cru de korrels mee
Mijn kind
van zand verdwijnt
Zo blijf ik zelf
een lege moederschoot,
geen liefde,
doornen in mijn ogen
waardoor een traan
woestijnverroosd
Reacties op dit gedicht
| Hans Winter: | Zaterdag, januari 22, 2005 12:09 |
| zoals die roos door jaren van droogte de hoop doorstaat, zo is het aan ons in het zand een ergens gezegd land van belofte lachend om al dat te lange wachten om wat niet meer kwam te geloven. hans |
|
| *Sofieke*: | Zaterdag, januari 22, 2005 10:05 |
| Heel mooi geschreven... Parel van een gedicht... |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Tinne Verbeek | 
|
|
| Gecontroleerd door: Firebolt | ||
| Gepubliceerd op: 21 januari 2005 | ||
| Thema's: | ||