Eeuwigheid
hel veel lawaai
trappende voeten gaan me voorbij
waar ik gespannen zit verscholen
zo veel schreeuwen dat ik zelf niet durf
knappende regen gaat me voorbij
lang voordat de mist vervliegd
en ik kan kijken
zie vele mensen slapen
en het vertrapte gras verkleurd
het gaa me ál voorbij:
iedereen lijkt me aan te staren ...
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: karin jansen | 
|
|
| Gecontroleerd door: benji | ||
| Gepubliceerd op: 23 januari 2005 | ||
| Thema's: | ||