Telkens weer
Telkens weer als ik het liedje hoor van henk damen - ik wou dat ik nog even zeggen kon barst ik in tranen uit.
Ik moet telkens denken dat jij op je sterfbed in het ziekenhuisbed ligt en dat je om je heen kijkt van waar is mijn kleindochter/dochter, ik was voor jou niet alleen je kleindochter maar ook je dochter.
Ik heb er heel veel spijt van dat ik niet mee ben gegaan 5 augustus 1999 toen ze naar het ziekenhuis gingen om afscheid van je te nemen. Opa ik hou heel veel van je ik voelde dat het niet goed ging met je. Het leek alsof we een hele hechte band met elkaar hadden. Ik voelde jou pijn en verdriet toen de klokslag sloeg dat jij overleed. Ik was opgelucht want ik wist dat jij geen pijn meer leed.
Ik kwam bij je kist je was zo koud ik durfde je geen kus te geven want ik was bang, bang voor hoe koud je was.
Elke nacht zie ik die beelden weer voor me zoals hoe jij leed in het ziekenhuis aan de pijn en bij de crematorium dat je daar opgebaard lag.
Ik kon er 9 augustus 1999 er echt niet meer tegen toen het
plaatje van mieke en vader abraham werd gedraait zou het erg zijn lieve opa en dat toen je kist naar beneden ging.
Ik hield het niet meer uit.
Ik was vanaf dat moment volgoed mijn opa/vader kwijt.
Ik hou heel veel van je ookal ben je er nu niet meer vergeet dat niet in mijn hart ben je altijd bij me ookal vergeet ik niet mijn verdriet.
van je kleindochter/dochter.