Dit is nu de zoveelste keer
Weer word ik behandeld als vuil
Ik trek het allemaal niet meer
Verdrink in de tranen van mijn eigen gehuil
Vrienden die luisteren niet
Ik heb er nu echt genoeg van
Is er nou niemand die dat in ziet
En zich in mijn positie verplaatsen kan
Ik probeer altijd vrolijk over te komen
Maar het interesseert me nu niets meer
Ik zie het bos niet meer door de bomen
De teleurstellingen komen keer op keer
Mensen die me uitlachen op straat
Terwijl ik alleen maar mezelf probeer te zijn
Als ze tot bedenking komen is het toch te laat
Hopelijk is hun zelfvertrouwen dan net zo klein
Ja hoor, zeg maar weer een afspraak met mij af
Ik heb niemand meer nodig
In mijn eentje verder leven is voor mij geen straf
Vrienden zijn vanaf nu overbodig
Ik dacht dat ik mensen om mij heen nodig had
Die me kunnen opvrolijken, er voor me zijn
Maar nu ben ik het echt zat
In de toekomst wordt het ik, mij en mijn
Ik trek me van niemand meer wat aan
Alleen zal ik er ook wel komen
Met mijn neus in de lucht zal ik verder door het leven gaan
En maak werkelijkheid van al mijn dromen




* Ik was gewoon even heel teleurgesteld en boos toen ik het gedicht schreef, maar dat is nu gelukkig weer goed gekomen =) *