dode wereld waarin ik leef
een spoor van bloed
achter gelaten op het witte sneeuw
door iemand met veel pijn
en ze schreeuwt heel hard
dat ze niet meer zo wilt zijn.
snede in mijn huid gebrand
ze zijn een kenmerk voor mijn verdriet
maar gelukkig ben ik alleen
en is er niemand die het ziet .
donkere gedachten maken mij
keer op keer helemaal gek
in deze wazige wereld is
er voor mij geen plek .
gedwongen dit leven te lijden
met de depressie naast me zij
ik kan dan wel zo veel zeggen
maar van binnen ben ik eigenlijk niet blij .
*** ik heb besloten niet te stoppen dus nog veel plezier met mijn gedichies.***
Reacties op dit gedicht
| Nummer 127: | Donderdag, februari 12, 2009 20:26 |
| ps en bedankt voor een dergelijke reactie bij mij :) | |
| Nummer 127: | Donderdag, februari 12, 2009 20:25 |
| back back back in time! lol :) ik blijf me toch herkennen in je taal, ook al is het nog zoveel jaar geleden geschreven dat is het kenmerk van literatuur: het blijft juist, ook al is het nog zolang geleden geschreven je schrijft super! Nr 127 |
|
| illusions*: | Donderdag, januari 27, 2005 18:40 |
| Heel mooi verwoord!.. Ben benieuwd naar je volgende gedichten :) xxx- |
|
Over dit gedicht
| Auteur: fairyofsuicide | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 26 januari 2005 | ||
| Thema's: | ||