een zwarte vloed dringt weer binnen in mn ziel,
mn hart wordt overspoelt en het lijkt wel stil te staan.
en mn hoofd lijkt zo "vol" te zitten.

de dingen verranderen,
ik herken ze niet langer.

de angst bekruipt me,
ik weet geen blijf met mezelf.

ik fluister tegen mezelf,
dat het de leeftijd is,
dat het normaal is.

en toch, kruip ik in dat hoekje,
en zit ik daar,
met mijn knieen tussen mn armen,
te beven.

de vraag : "hoe lang gaat dit nog duren"
die zweeft door mn hoofd,
mn hoofd dat niet langer zuurstof kan happen door de zwarte smurie.
en mn hart dat stilstaan,
wachtend op de eerste bons.

wachtend op mn vrijheid,
die mn hart, mn hoofd en mn ziel zoeken.

eenzaamheid..wat een gevoel..