Ik vond niets meer
Ik stond daar,
Met uitgestrekte armen
Wachten op de aanraking
Van een vluchtige streling
Maar m'n vingers voelden niets
Niets dat me kon verwarmen
Ik zuchtte en keek
Met lede ogen,
Het hoofd zacht gebogen
Naar de vers gevallen sneeuw
De voeten haast bevroren
Op de koude harde grond
De mond open gevallen
In een geluidloze schreeuw
Ik keek naar de plek
Waar je stond
Maar vond niets meer
Dan de voetstappen
In het witbedekte zand
En wat over bleef
Was enkel de herinnering
Vallend uit m'n hand
Reacties op dit gedicht
| Ana (stacia): | Donderdag, januari 27, 2005 14:04 |
| handen en ogen die reiken in de leegte ... afschuwelijk pijnlijk die dingen. Je brengt het wel gevoelig mooi. liefs ana |
|
| remie: | Donderdag, januari 27, 2005 10:38 |
| prachtig geschreven Liefs Remie | |
| Mamke: | Donderdag, januari 27, 2005 10:11 |
| Voelbaar gedicht. Pijnlijk mooi. Gr. Mamke |
|
| sunset: | Donderdag, januari 27, 2005 09:40 |
| Beeldend, leeg-droef, mooi. Liefs / sunset |
|
| braakiejz: | Donderdag, januari 27, 2005 09:18 |
| mooi hoor ben er stil van knuffel |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Steven Vermeulen | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 27 januari 2005 | ||
| Thema's: | ||