Mama lief,
hier nog een tweede brief.
Heb je mij gehoord bij het lezen van mijn eerste briefje sinds jou dood,
ik hoop van wel, want het idee dat jij me ziet en hoort is mijn dagelijks brood!
Zonder dat geloof kan ik niet leven,
zelf met is het moeilijk om niet op te geven.

Ik zit al een week en een half bij tante Anna,
zij is een grote steun, maaar jij blijft mijn mama!
Moederliefde krijg ik wel van haar,
dat heb ik nodig, maar niets maakt ditalles minder zwaar.
Mama, hoe moet ik nu verder zonder jou?
Jij hebt me het leven gegeven, maar nu sta ik hier in de kou!

Ik ben als kind niet gespaard gebleven van verdriet en heel veel pijn,
maar ik leefde voor jou, zonder jou wil ik hier niet zijn!
Zelfmoord plegen wil ik doen,
maar dan zie ik je nooit meer terug en kan je mij zeker niet meer troosten met een zoen!

Mama ik mis je, ik wil je bij mij!
Dan zou ik pas zijn, heel blij...
Jij hebt dit niet verdiend, een zwaar leven met een oneerlijk en pijnlijk eind,
nu heb je rust naar het schijnt.
Ik wil en geloof dat ook wel,
maar waarom moest jij het zijn die moest gaan door zo een hel?

Mama lief.
je bent nog steeds mijn hartendief.
Dat zei ik vaak, weet je nog...
Maar toch...


Ik kan het niet aanvaarden, ik wil je helemaal niet loslaten,
nu kan ik enkel en alleen dit leven haten!

Sorry...

Ik beloof nog een keer dat ik ga proberen van sterk te zijn,
ik zeg proberen, want het doet imens veel pijn!
Straks lees ik je dit briefje voor,
maak je geen zorgen meer om mij, mama, ik kom er mss wel door.
Je moet begrijpen dat ik het moeilijk heb en dat ik ween,
ik heb echt geen hart van steen!
Mama, tot de volgende keer,
dan hoor je me weer...

Ornella