verdwenen van mijn toneel
alles staat heel even stil, niemand durft zicht te verroeren
het leven leid niet meer op volle toeren
de bomen weten hoe het zit, de wind houd stijf haar mond
er was nu geen mens op aarde die niet even stil stond
de gedachten aan een moment
een gedachten zoals niemand die kent
kippevel gaat over mijn rug maar er is nu geen weg terug
een weg heb ik genomen
maar ik heb medelijden met de bomen
die staan voor eeuwig vast
maar volgends mij draagt ieder zijn eigen last
de tranen over me wangen voel ik nu neit meer
en ik sta ik het zonlicht voor een laatste keer
ik heb nu geen gedachtes en dat waren er toch veel
maar op eens verdween ik van mijn toneel
xxx
Reacties op dit gedicht
| Dirk Hermans: | Vrijdag, november 13, 2020 20:03 |
| Heel jammer van zo een groot talent ik bewonder jou schrijven ook | |
Over dit gedicht
| Auteur: melissa franken | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 28 januari 2005 | ||
| Thema's: | ||