Stervenseinde (de graf-serie)
Dit is de eerste keer
dat ik mijzelf zo onbezonnen onbevangen
als een echte heer
de eerste kogel bloedig zie ontvangen
bloedend op het troittoir
terwijl mijn geest tussen het leven in zweeft
en het wachten is alsmaar
op degene die het einde van de touwtjes in handen heeft
het venijn zit hem
in de staartjes
en
voor wat het waard is
ik snap er niets meer van
maar daaraan geef ik geen gehoor
want al duurt sterven soms te lang
je gaat er maar een keer echt aan onderdoor
Reacties op dit gedicht
| Margreet20: | Dinsdag, mei 24, 2005 14:19 |
| je bent wel crea bea met woorden hoor! Heel goed. groetjes |
|
| Hans Koster: | Dinsdag, februari 01, 2005 04:34 |
| grappig alsmaar is almaar |
|
| Zilke: | Zondag, januari 30, 2005 21:17 |
| Wauw, ik voel me enorm vereerd. Zeker als ik uw gedichten lees.. Verwacht nu wel niet al te veel van me, ik zou u niet willen teleurstellen… ;-) Gegroet, (met oprechte bewondering voor dit sterk gedicht trouwens!) |
|
| MayadeBij: | Zaterdag, januari 29, 2005 14:28 |
| Lethal pig-tales (oeh! ik krijg een visioen :) Nice! kus. (en waar blijft die revolutie - revolt! revolt!) | |
| __lightninG.: | Zaterdag, januari 29, 2005 14:06 |
| mOOj! * | |
