mijn bevroren hart
Mijn gevoelens zijn verslokt
mijn hart is te diep in mij
en bevroren
niets maakt me nog blij
mijn leven is verloren
De avond valt nu neer
de wind blaast haar laatste zucht
mijn lichaam doet zo'n zeer
toch ben ik opgelucht
weldra staat mijn ster te fonkelen
hoog boven 't aards paradijs
en verlaat ik diegenen
die ik zo dierbaar ben
en mij zo dierbaar zijn
De enige troost die er dan zal zijn
is dat we ooit verenigd zullen zijn
Dit heb ik enkele jaren geleden geschreven, toen voelde ik me heel slecht. Nu voel ik me nog steeds niet goed, maar ik blijf vechten.
mijn hart is te diep in mij
en bevroren
niets maakt me nog blij
mijn leven is verloren
De avond valt nu neer
de wind blaast haar laatste zucht
mijn lichaam doet zo'n zeer
toch ben ik opgelucht
weldra staat mijn ster te fonkelen
hoog boven 't aards paradijs
en verlaat ik diegenen
die ik zo dierbaar ben
en mij zo dierbaar zijn
De enige troost die er dan zal zijn
is dat we ooit verenigd zullen zijn
Dit heb ik enkele jaren geleden geschreven, toen voelde ik me heel slecht. Nu voel ik me nog steeds niet goed, maar ik blijf vechten.
Reacties op dit gedicht
| Girl13: | Woensdag, februari 02, 2005 20:32 |
| goed dat je niet opgeeft kus girl |
|
| neznaj: | Dinsdag, februari 01, 2005 17:46 |
| Ik kan makkelijk zeggen: doorzetten. maar ooit verenigd? Vergeet dat maar. Geloof of illusie,Han.neznaj |
|
| Roxz: | Dinsdag, februari 01, 2005 09:38 |
| mooi verwoord joh en blij dat je niet opgeeft. ga zo door. Greets Roxz |
|
| tinkieminkie: | Dinsdag, februari 01, 2005 01:39 |
| erg knap van je dat je niet opgeeft..!! kuss |
|
Over dit gedicht
| Auteur: zwartwitje | 
|
|
| Gecontroleerd door: Firebolt | ||
| Gepubliceerd op: 31 januari 2005 | ||
| Thema's: | ||